کد مطلب:36057 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:180
«و گفتگو كردن در امری كه مربوط به تو نیست را واگذار» یكی از ابتلاآت جامعه و از آفتهای مهم اخلاق، دخالت كردن هر كس در هر امری از امور است. این نكته بكلی مورد غفلت واقع شده كه شایسته نیست هر كسی در جریانی وارد شده و سخن بگوید و اظهار نظر كند شرط اصلی ورود در هر قضیه ای اینست كه یك نحوه مساس، بر خورد، بر آشنایی و ربطی بین انسان و جریانی كه در آن وارد می شود بوده باشد. و به تعبیر دیگر ورود در هر مطلبی در صورتی شایسته است كه آن مطلب، نفیا و اثباتا در حیات زندگی انسان تاثیر داشته باشد. [صفحه 42] از رسول اكرم صلی الله علیه و آله نقل شده كه: «من حسن اسلام المرء ترك الكلام فی ما لا یعینه».[1]. از خوبی اسلام آدمی این است كه آنچه را كه مهم او نیست ترك كند. شیخ صدوق نقل می كند از اما حسین علیه السلام كه امام امیرالمومنین علیه السلام به مردی گذشتند كه سخنان زائد، بی ارزش و بی فایده می گفت، امام كنار او ایستاده و فرمودند: «یا هذا انك علی حافظیك كتابا الی ربك فتلكم بما یعنیك و دع ما لا یعنیك»[2]. ای شخص تو نامه ای را كه بر دو فرشته ی نگهبانت املا می كنی بسوی پروردگارت می فرستی پس سخن بگو به آنچه كه برای تو مهم است و رها كن آنچه را كه مهم نیست.
(و الخطاب فیما لم تكلف)
صفحه 42.